Written by : คำเกิ่ง ทองจันทร์
ละเป็นอันว่ามื้อนี้ มื้อเพิ่นแต่งขันธ์ขอ
เตรียมไว้พอสามเดือน ลิแต่งกันล่ะวันนั้น
ล่ะคำที่เคยเฝื่อฝั่น เคยแพงกันใจน้องหวั่น
แต่มื้อนี้จนไปฮอดมื้อนั้น สิทนได้แหน่บ่หนอ
สมน้องฮักกะด้อ อยากเห็นพี่มีสุข
มื้อพี่เบิดความทุกข์ สู่วิวาห์พาชื่น
สำหรับคืนกับมื้อ นับชั่วโมงยี่สิบสี่
หัวใจน้องมันมีร้อยเปอร์เซ็นต์อั่งแน่น บัดมันแค้นล่ะบ่คือ
ล่ะบันทอนเข้าทุกมื้อ ตกระหว่างจำเป็น
มื้อละสิบเปอร์เซ็นต์ ย้านบ่เห็นล่ะวันนั้น
ขวัญเอ๋ย...อยู่เนื้ออยู่ตัวเถิดหนา วันเขาแต่งดังว่า เวลาเหลือเก้าสิบวัน
สามเดือนเขานับตั้งแต่วันหมั้น แต่วันนี้นั้นเป็นวันหมดสิทธิ์แล้วเรา
ได้ข่าวจริง ๆ ถึงหู ขนหัวตัวลุกซู่ เหมือนรู้ว่าแพ้ไม่เบา
ทุกข์เคยมีแต่วันนี้หนักเข้าพันเท่า ใจของเราทำงานเต้นหนักตูม ๆ
ยามใจกลุ่มมันสุมภายใน คิดอยากไห้ไปทั่ว
อยากหัวอยากไห้คือบ้าบ่ปัว ชั่วฮอดมื้อย้านแต่บ่ทนไหว
เสียแรงใจมื้อละสิบเปอร์เซ็นต์ เผ่นถึงสิบมื้อ
คือเต็มร้อยหล่อยลงม้างหมุ่น
เหลือเพียงศูนย์เท่านั้น ตายถิ่มแน่นอน
ตอนนั้น ถ้าบุญไม่มี งานพิธีเขานั้นเราคงไม่เห็น
วันนั้นไม่เห็นมันก็จำเป็น ถ้าไม่เห็นขอวิญญาณลอยไป
หากก่อนวันนั้นวายปราณ วิญญาณอธิษฐานโปรดอย่าไปไหน
จะเวียนวนใกล้ห้องเขาสุขใจ วิญญาณไปอวยพรตอนวิวาห์
บวงสรวงอินทร์พรหมเมืองฟ้า กรรมมานี่อย่าได้ฟ้าวไล่
ส่อยปั๊มหัวใจจนฮอดมื้อนั้น เขาเข้าสู่วิวาห์
กลั้นน้ำตาหัวใจเต็มที่ ฮอดมื้อนี้จนถึงมื้อนั้น
เหลือเก้าสิบวันทนไหวบ้อ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น