Written by : บุญส่ง ราชชาลี
สิ้นสงกรานต์ ฤดูฉ่ำหวานก็โรย
หัวใจน้องสลดโหย เหมือนดอกรักโรยเฉาแห้ง
เสียงกลองเสียงร้องเสียงโห่ เสียงไชโยมาหยุดลงตรงหน้าแล้ง
หัวใจน้องเหมือนถูกทิ่มแทง ค่ำคล้อยลอยแลงเหลือเพียงแสงจันทร์เพ็ญ
โอ้สุดที่รัก ต้องจากด้วยความจำเป็น
คิดถึงอยู่ทุกเช้าเย็น อย่าลืมสัญญาคืนเพ็ญ แต่น้องจำเป็นต้องลาพี่ชาย
หวนเถิงอ้าย ชายเดียวบ้านป่า
เคยเล่นมอญเสี่ยงผ้า เคียงอ้ายไล่หนอน
ลมทู่ฮ้อนได้เคียงพี่คือเย็น เห็นแต่เหลืองยอยพูนม่วนสมานเริงรื่น
ตกกลางคืน ได้มายืนวงล้อม ซอมซอนนอนคู่
ยามหนีไกลห่างชู้ ทางน้องเป็นห่วงนำ
ยามได้ยินเสียงฟ้า เมฆเมฆาพัดลอยเวียนวน
โอ โอ้หนอ คิดถึงแม่พ่อก็พอสู้ทน
อยากฝากคำฝ่าพรำสายฝน คิดถึงเหลือทนจนน้ำตาไหลริน
สิ้นธันวา คงได้กลับนาแน่นอน
จงคอยน้องมองทาง ชายอย่าได้สร้างรักซ้อน
เชื่อใจอย่าได้อาทร เตรียมหาเงินก้อนไว้ตอนแต่งงาน
คืนเมือบ้านคันเห็นชายแปรเปลี่ยน สิขอเสยใส่เมี้ยน เวรน้าวจ่องชาย
คันแม่นอ้ายไปเว้าแอ่วสาวได๋ ขอให้มีแนวพาจ่องลงหลุมเล่ห์
คิดถึงอ้ายเด้ คนเท่ผมเป๋บ้านท่ง
น้ำตาน้องห่มฮำแก้มบัดคิดเห็น
ยิ่งได้มองเพื่อนสาว เขาควงผู้บ่าวเดินเล่น
ต้องเบือนสายตาเบน หลบซ่อนเร้นอาลัย
มีชายใกล้เข้ามาเวียนเว้าอ้อย ขนกะทอน้ำอ้อยมาอ่อยน้องผัดแห่งซัง
จิตต่อตั้งเพียงพี่ชายไกล ในหัวใจของหญิง ห่วงคะนิงสู่ฮอยก้าว...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น